مرد خسته
لالا لالا بخواب خوشه ء مهتاب
دلم از دوری تو گشته بیتاب
لالا لالا گل زیبای بارون
بخواب آروم به دور از این تب و تاب
بخواب آرام جون مرد خسته
که بعد از تو به هیچکس دل نبسته
بخواب آروم ،همه دنیای یک مرد
که جز خوبی واست چیزی نخواسته
بخواب امّا بدون بی رنگ چشمات
همه دنیای من تاریک و سرده
ببین کشتی امید دل مرد
بدونه ناخدا بر گل نشسته
سایه.م
تقدیم به لبخند زیبای پروردگارم
( سفر )
سفر رفتی دلم در حسرتت سوخت
چو پروانه به گردشمع سوزان غمت سوخت
دل زارم چه غمگین در گذارت
نشست و رفتنت دید و به جان سوخت
تو که نیستی چه بیکس می شه این دل
ولیکن چون تو خوش باشی دلم خرسند خواهد سوخت
عجب راز و عجب رمزی نهفته در غم عشق
که عاشق همچو پروانه به گرد شمع خواهد سوخت
دریغا غم چه می تازد به قلبم
نمی داند که از هجرت دو بال بی پرم سوخت
غمت با که توان گفت و عیان کرد
که مجنون در خیال وصل لیلا مانده و سوخت
ز حال من نپرس و کن رهایم
که پروانه ز هجر شمع سوزنده پرش سوخت
سایه .م (5/3/88
مژدهء رهائی
نویدا مرغک خسته
به سر آمد شب غصه
ببین بگشوده این محبس
به رویت روزن بسته
ببین می خواندت آرام
صدای نازک باران
چو لا لا ئی یک مادر
به گوش کودک نالان
چونان آن نی که از نایش
طراود حزن دلداران
که ای زندانی بسته
گذشته از سر شب هجران
سایه.مشرقی (یازده/دو/هشتاد نه)
فاتح دل
سلام ای سریر مه و ماه من
سلام ای منیر و شهنشاه من
سلام ای بت مرمرین غرور
نظر کن تو یکدم بر احوال من
تویی فاتح سرفرازدلم
تویی مالک بی رقیب تنم
تویی وارث عشق لیلا و من
همان قیص آواره از موطنم
تویی آخرین یادگار گلی
که نامش بود اسوهء عاشقی
تویی صاحب آن دو دیباچه چشم
که در دلبری شهرهء عالمی
همه آرزوی دلم این بود
دهم جان به پای تو چون سروری
(( هوای گریه ))
سنگ صبورم امشب هوای گریه دارم
در این شب غمزده یکّه و بیقرارم
نیستی و جای خالیت شده بلای جونم
چیزی نمونده باقی جز آه بی امونم
تو رفتی و یکبار هم یادی ز من نکردی
یادی از این عاشق بی همنوا نکردی
ندیدی و گذشتی از این همه اشتیاق
مسافرم سفر خوش ،گرچه وفا نکردی
تو رفتی و ندیدی من از دنیا گذشتم
به کنج عذّلت غم غریبانه نشستم
نشستم تا بدونی دیوونهء نگاهتم
بعد از تو درب دل را به روی دنیا بستم
نشستم با خیالت تک و تنها بمونم
یک عمر آوازه خونه ناز چشمات بمونم
مرا ببخش نازنین اگر که بی اجازه
عاشق شیدای اون نگاه نازت شدم
اگر که بی اذن اون نگاه پاک و معصوم
دیوانه گرد شهر غریب چشمات شدم
مرا ببخش اگر که دیوانگی کارم شد
دوست داشتن تو تنها دلیل بودنم شد
مرا ببخش که عشقم باعث آزارت شد
یا شاید این بهانه برای رفتنت شد
مرا ببخش و بگذر پایان قصّه اینه
پایان هر روز خوش شبی سرد و غمگینه
ببخش و بگذر از من رسم زمونه اینه
تقصیر از کسی نیست ،کار دنیا همینه
تقدیم به لبخند زیبای پروردگارم
( چشـم انتظار )
بازآ ز سفر قرار دل پیر شدم
جان بی تو به لب آمده دل سیر شدم
بازآ که به ناز چشـم تو بیمارم
تو بیا که از غمت دگر زمین گیر شدم
بازآ به برم صاحب این خانه تویی
سـرور و تاج سر بانوی یکدانه تویی
بازآ که خزان چیده گل عمر مـرا
دریاب که آن لیلی افسانه تویی
بازآ و مگو ز بودن سیر شدی
از من دربدر خسته تو دلگیر شدی
بازآ و بمان در بر من زیبا رو
گرچه از قصِّه رسوایی سیر شدی
بازآ و دم آخـر من با من باش
بازآ نگهـم در نفس آخر باش
بازآ که دگر فرصت دیداری نیست
تو بیا هم نفس آخر این عاشق با ش
( تقدیم به لبخند زیبای پروردگارم (ندا خانم )
نوزدهم /هشت /هشتاد هشت
دیوانه
در التهاب لحظه های تلخ بی تو
در ازددحام کوچه های شهر بی تو
در زمهریر و سردی فصل جدایی
تمام شهر را میگردم در پی تو
میدانم نیسی و نمیدانم چرا باز
چشم به جاده دوخته ام به انتظار تو
تمام شهر در خواب است و من باز
سر بیدار دارم با غم تو
در کوچه جز صدای پای من سایه ام نمی بینم
گویا که باد برده حتّی رد پای تو
تو چون مسافری گذشتی از این دیار
باز من مانده ام و وهم و خیال تو
کاش میدیدی در عبور ثانیه ها
همه محکوم فنایند جز خیال تو
مردم شهر دیوانه ام خوانند چون
با همه غریبه ام جز خیال تو
تقدیم به لبخند زیبای پروردگارم
امروز به رویا گل نازم دیدم
چشمان فریبا،رخ آن دلبر زیبا دیدم
لب بر لب او یک نفس از این همه عمر
زیبایی و اسرار جهان تا به ثریا دیدم
بغض در سینه اشکم ره دیده بسته
در دلم شور و نوایست که خود میدیدم
بعد از عمری که ز هجران رخش پیر شدم
شاعر غمزده محفل عشاق شدم
شهد شیرین وصالش که به جانم میریخت
آنقدر مست که دیوانه چو فرهاد شدم
چون چشم گشودم همه جا رنگ گل ریحان بود
قدحم پر می کامم به جهان بود که بیدار شدم
تقدیم به لبخند زیبای پروردگارم
شه ناز
هلا لبخند زیبای خدایم
هلا سنگین دل پر بی ادعایم
هلا ای شمع شبهای غریبم
درآ ای آفتاب بی قرینم
برآ جانم به لب آمد ز دوری
مرو ماه دل افروزم غریبم
مرو جانا ز پیش چشم بیمارم
که بعد از تو طبیبی من نمی جویم
دوا ودرد و درمانم بمان در پیش چشمانم
که بی رویت اسیر موج غمهایم
مرا هجران روی تو چونان مرگ است
مرو از پیش چشمانم که روزم چون شب تار است
ندا گر ناز چشمت را دو چشم من بها باشد
پذیرم من که ناز تو بهایش جان ما باشد
کجائی ای به قد سرو و به رخ ماه دل آرامم
که بی مهتاب روی تو جهان یکسر بلا باشد
سایه /6/89
شور پرواز
خداوندا در این شبهای دلتنگ
که غم بر لحظه هایم میزند چنگ
در این غربت که چون آوار گشته
به پای بسته ام چونان زند سنگ
نه دلدارم کنارم بهر یاری
نه غم خواری برای عرصه تنگ
غم نا دیدن روی نگارم
کند هر دم قفس بر جان من تنگ
قفس تنگ ونفس تنگ ودلم تنگ
زمین سنگ آسمان سنگ ودلا سنگ
خدایا وارهان این مرغ خسته
از این بندی که بر پایش نشسته
گشا یک در به رویم بهر پرواز
اگر چه بال پروازم شکسته
سعادت مردن در اوج باشد
نه چون شیری که با زنجیر بسته
مرا در سر بود سودای پرواز
نه چون طوطی که در محبس کند ساز
تو خود بال و پرم از عشق دادی
تو بر محبوب من دادی دو صد ناز
تو دل را مجمع اسرار کردی
به عشق همچون طلای ناب کردی
تو دل را مامن معشوق کردی
دل یاغی به مهرش رام کردی
کنون که چون شراب اندر خم عشق
به جوش افتاد ه ام سردم گذاری
تو خود گفتی نیم از خاک لیکن
چرا با خا کیانم وا گذاری
سایه .م
