شعر کشتی بی ناخدا (دفتر شعر خزان عمر )

(  کشتی بی ناخدا  )

دلا خو کن به تنهایی که تنهایی صفا دارد

خلاف آشنایی ها که راهی پر خطر دارد

بمان در سینه ام ای دل مکن شکفه ز تنهایی

که عشق و عاشقی اینجا عقوبت خون بها دارد

دلا با من مدارا کن جوانی ها ز دست رفته

کنون من ماندم و پیری هوای عاشقی رفته

دلا دل دل مکن با من که طاقت از میان رفته

چونان باغی به پاییزم بهارانم ز کف رفته

میان برزخ عمرم نه راه پس نه راه پیش

نه پای رفتنم مانده  نه برگشتن به اصل خویش

ز بس بر در گه خالق گلایه کردم نشنید

چونان کشتی به گل ماندم  ندیدم ناخدای خویش

 

25/1/403