شعر وداع آخر از دیوان گل حسرت

(  وداع آخر )

از آن روزی    که ترکم کردی   

       و    رفتی گل ناز

از آن لحظه که بر قهرت            

          شــدم لایق شه ناز

از آن غمگین دقایق        

        که وداع آخرم شد

ازآن دردی که بعد از آن         

       رفیق وهمدمم  شد

از آن  آوار سنگین غمی که        

        به پاس رفتنت مهمان من شد

از آن آهنگ زیبای صدایت     

       که بر جانم نشست و معرفت شد

دگر نه با کسی از  عشق گفتم       

      نه دستی بهر پیوندی فشردم

نه دل بستم به کس نه عشق بازی          

          نه با دل حرفی از غیر تو گفتم

تو با عشقت  حیاتی جاودان را          

    به جسم وجان  خاموشم دمیدی

تو ویران کردی آنچه پیش از این بود        

      بنایی نو به رسم خود نهادی

تو بی جام و سبو  با مست چشمت           

         دری نو رو به دنیایم گشودی

رسول نور بودی بر دل من           

       به عشقت صد در بسته گشودی

کجا دیگر بیابم  چون تودلبر        

         چنین پاک و نجیبی از تو سرتر

کجا دیگر بیابد دل رفیقی           

     به یکرنگی  نشان و رخ  چو محشر

اگر چه لایق اسمت نبودم        

     تو ارباب  و رعیت زاده بودم

تو دخت ماه ومن عاشق پلنگی*      

           که دنیا را به عشقت داده بودم

همه دنیای من شهر دلم بود             

           که تا مرگم به نامت کرده  بودم

سایه.م    (  25/5/88