شعر مرد خاموش از دیوان گل حسرت

مرد خاموش

یه مرد خسته حیرون   

   با یک دنیای ویرون

با کولباری از غم      

   نشسته توی ایوون

خیره مونده نگاهش     

      به سنگ فرش خیابون

خیابونی قدیمی مشرف شده به  ایوون     

       با آدمهای یکرنگ که میگذرن بی امون

یه شاعره شکسته      

   غم تو دلش نشسته

دفتر شعر تو دستش 

    قلم از پانشسته

وا ژه از او گریزان    

   قلم ز دردش حیران

زده یه قفل سکوت      

     بر لب سرد  و  دهان

یه عاشق بی حبیب       

    درداش همه   بی طبیب

یه عشق آسمونی        

     از خوشی ها بی نصیب

یه دل که بی قراره    

 چاره فقط نگاره

یه آرزوی کال و      

    یه درد   بی مثال

این همه جمله گفتم     

   شرح حال یه مرده

مردی که دنیای اون  

    فقط تکرار درده

منم اون مرد  خسته     

  به عشق تو وابسته

بی عشق تو غریبم    

   مجنون و دل شکسته

نرو مبادا این عشق عبرت دیگران شه

بمان که تا قیامت سر مشق این و آن شه

                                              سایه مشرقی(چهارده/یک/هشتاده نه)