اگر آن دخت تهرانی بدست آرد دل ما را
به ناز بی حد چشمش دهم من دین و دنیا را
اگر آن نازنین دل
کند یک دم نظر بر ما
به خوشبختی آن لحظه
کنم من ترک دنیا را
گل حسرت
مجموعه اشعار سایه مشرقی
همراه با دلنوشته های سالهایی که بی تو گذشت
آخرین مطالب
- ۰۳/۱۱/۰۸پاسخ به شعر حضرت حافظ
- ۰۳/۱۱/۰۸شعر محبوب گران ناز(دیوان گل حسرت)
- ۰۳/۱۰/۲۱شعر شکفه از دل (دفتر شعر خزان عمر)
- ۰۳/۱۰/۰۸شعر جفای روزگار (دفتر شعر خزان عمر)
- ۰۳/۱۰/۰۴شعر وفای عاشق (دیوان گل حسرت)
- ۰۳/۱۰/۰۴شعر یاد پدر ( دفتر خزان عمر )
- ۰۳/۱۰/۰۴شعر پنجره (دفتر شعر خزان عمر)
- ۰۳/۱۰/۰۴شعر باز باران (دفتر شعر خزان عمر )
محبوب گران ناز
نازم به توای ناز
که تو ناز زمینی
سازم به غمت ای بت تن ناز
که تو نازترینی
گر فتادم ز دو چشمت گله ای نیست
پادشاهی ز رعیت خبرت نیست
ای گران ناز ز چه بحر تو عاشق نشوم
ز چه از بحر نگاه تو شقایق نشوم
مگر از دولت عشق تو نشد حاصل من
که گدای مهر جز تو نشوم
ای گران ناز ز چه بحر تو عاشق نشوم ؟
پیشکش به نگاه ناز محبوبم ندا خانم
( شکفه از دل )
دلا از چه سر سازش نداری
چرا یکدم تو آرامش نداری
مگر ما هر دو بیش از یک تن هستیم
که اینگونه بهم بیگانه هستیم
دلا از چه فراموشت شده ایام دیرین
دلا از چه ز خاطر برده ای آن یار شیرین
از چه ز یادت رفته ایام جوانی
از چه فراموشت شده آن زندگانی
چه شد دوران عشق و عاشقی ها
بگو کی آخر آمد آن خوشی ها
مگر ما عاشق و شیدا نبودیم
مگر ما قّصه ِ دل ها نبودیم
مگر روزی دل آرام دل آرامی نبودیم
مگر صید کمند دلبر زیبا نبودیم
دلا یاد آور آن شب های بی تاب
مبر یکدم ز خاطر بغض مهتاب
مکن با من چنین ناسازگاری
که کوتاه است عمر و زندگانی
16/8/403
( کشتی بی ناخدا )
دلا خو کن به تنهایی که تنهایی صفا دارد
خلاف آشنایی ها که راهی پر خطر دارد
بمان در سینه ام ای دل مکن شکفه ز تنهایی
که عشق و عاشقی اینجا عقوبت خون بها دارد
دلا با من مدارا کن جوانی ها ز دست رفته
کنون من ماندم و پیری هوای عاشقی رفته
دلا دل دل مکن با من که طاقت از میان رفته
چونان باغی به پاییزم بهارانم ز کف رفته
میان برزخ عمرم نه راه پس نه راه پیش
نه پای رفتنم مانده نه برگشتن به اصل خویش
ز بس بر در گه خالق گلایه کردم نشنید
چونان کشتی به گل ماندم ندیدم ناخدای خویش
25/1/403
( جفای روزگار )
زندگی بر من جفا بسیار کردی
همه عمرم مرا آزار کردی
مرا هر دم به دردی مبتلا کردی
شب و روزم چنان شام سیه کردی
نمی دانم که درد تو زمن چیست
دلیل این همه کینه زمن چیست
نمی دانم کجا بر تو جفا کردم
کجای زندگی را من خطا کردم
که اینگونه تو از من رو گرفتی
به آزارم چنان تو خو گرفتی
نخواهی تو دمی آرامشم را
نمی خواهی تو روز راحتم را
گمانم تا دم مرگ و رهایی
نمی بینم ز تو رحم رهایی
خداوندا دلیل زندگی چیست
دلیل خلقت و رنج بشر چیست
تو که با خلق خود نامهربانی
چرا ما را به دنیا می رسانی
تو که مهری ز ما بر دل نداری
خبر از روزگار ما نداری
خدایا دست از این آزار بردار
ز آزار خلایق دست بردار
تو را سوگند به نام اعظم تو
قسم بر ذولجلال و اکرم تو
تو را سوگند به اسما عظیمت
کریم و الرحیم و اکبر تو
مرا از این همه درد وا رهانم
از این درد گرانم وارهانم
که ما را بیش از این طاقت نمانده
به جانم بیش از این راحت نمانده
من از مردن هراسی بر دلم نیست
از این درد گرانم طاقتم نیست
رها کن جان خسته از تن من
رهایم کن از این زندان و این تن
27/12/402
( وفای عاشق )
محبوب شیرین تر ز جان
زیباتر از هر دو جهان
فاتح شدی بر جسم و جان
مالک شدی بر این و آن
سلطان بدی دولت گه رعیت تو را قابل نبود
رفتی فراموشت شدم عیبی بر این کارت نبود
رفتی و بعد از رفتنت با عشق تو هم خانه ام
میسوزم اما شادمان بر عشق تو دلداده ام
رفتی ولی بنگر که من بعد از تو تنها مانده ام
بعد از تو گویی هم چنان با عشق تو جا مانده ام
گفتی پشیمان می شوم روزی از این دلدادگی
بنگر به پیری بر سر عهد جوانی مانده ام
هر گز نیامد لحظه ای نادم شوم از عشق تو
آرزویم این بود تا جان دهم با عشق تو
92/11/3
( یاد پدر )
پدر امشب به خلوت
یاد تو آمد به قلبم
آن صدای جاودانه
عطر بودنت به خانه
صوت دل نشین قرآن
آن هوای عاشقانه
لحظه های با تو بودن
لحظه های جاودانه
گرچه عمر آن خوشی ها
بر خلاف نا خوشی ها
کوته و شیرین بی تا
همچو خوابی کودکانه
دست بی رحم زمانه
بس ربود از آشیانه
حس خوب بودنت را
از میان جمع خانه
داس تیز بی ترحم
زد به ساقه جوانه
پر کشیدی تو ز خانه
رو به سوی جاودانه
رفتنت یک اتفاق و
بازگشتت یک فسانه
همچو طوفانی شبانه
زد به قلب آشیانه
قامت مادر کمان شد
کودکانت بی ترانه
رفتی و بی تو خزان شد
آن بهار جاودانه
خواستم شعری بگویم
ناتوان از این بهانه
18/12/402
خلوت با خدا
امشب خدایا با تو من تنهای تنها
خواهم که بی پرده بگویم سّر دل را
خواهم که یکبار از تمام عمر کوتاه
با تو بگویم قصّه درد نهان را
یک شب بیا پایین تو از عرش خدایی
بنشین کنارم فارغ از شاه و گدایی
خواهم که پرسم از چه بی نام و نشانم
از چه در این دنیایی پر درد و ملالم
از چه مرا اینگونه تنها آفریدی
چیست مقصودت که من را آفریدی
آیا تکامل بی وجود من کمی داشت
یا این جهان بی من نشانی از بدی داشت
آیا کنون که نام من را آفریدی
بر این جهان از من نشانی آفریدی
روا باشد که اینگونه تو از من دور گردی
با من چونان بیگانگان محشور گردی
از چه نخواهی تو صدایم را شنیدن
از چه نخواهی روزگارم را تو دیدن
از چه مرا اینگونه تو مترود کردی
از دایر خوبان خود تو دور کردی
از چه تو که جسم نحیفم آفریدی
از روح خود بر جسم آدم تو دمیدی
آخر مگر نه اینکه ما جمله خلایق
همه از یک خاکیم و از روح تو خالق
چرا جمعی ز ما را خار کردی
ز بی مهری خود آزار کردی
یکی را تاج دادی شاه کردی
جهان را بر مرادش رام کردی
یکی را مکنت بسیار دادی
یکی بر نان شب محتاج کردی
چرا در منظر ما بی نوایان
بی پیش دیده این مستمندان
یکی را ثروت سرشار دادی
یکی را محنت بسیار دادی
نمی دانم کجای آفرینش
نشان دارد ز عدل و داد و بینش
خداوندا تو رحمان و رحیمی
تو ستاری حکیمی و جلیلی
تویی واحد تویی قادر
تویی غفار تویی مالک
تو بر شورم شعور شعر دادی
قلم را یک سر پر شور دادی
تو نثرم را غزل کردی
به شعر من نظر کردی
منم آن کمترینی که
به سویت روی آوردم
شکایت ها زبی عدلی
به درگاه تو آوردم
به امیدی که از رحمت
به رویم روی بگشایی
به حکمت از کرم بر من
دری از نور بگشایی
ببخش بر من اگر کردم جسارت
زبی عدلی تو کردم شکایت
ببخش و پاسخی در خور به من ده
جوابی از سر حکمت به من ده
که تا علمم یقین گردد
یقینم آهنین گردد
23/12/402
پنجره
از قاب خیس پنجره
دنیا به شکل دیگر است
دنیای سرد بی رمق
گویی جهانی دیگر است
دنیای خیس پنجره
خالی ز شور زندگیست
گویی تمام شهر هم
درگیر این سر گشتگیست
سبزی نم بینی دگر
در جنگل آهن دود
اینجا درختان هم دگر
هم رنگ بی رنگی شده
در انزوای شاعر و
در قحطی شعر و غزل
اینجا تمام زندگی
سنگی و سیمانی شده
در عصر بعد پنجم عصر شکاف هسته ای
عصر شکوفایی علم دنیا چه ماشینی شده
بین من این پنجره
دنیای درد و خستگیست
اینجا فقط شعر و غزل
درمان این دل مردگیست
17/12/402
باز باران
باز باران بی ترانه
خالی از هر نوع بهانه
میزند بر بام خانه
می کند بر من اشاره
یادم آرد روز دیرین
لذت آن حس شیرین
یادم آرد کودکی ها
آن همه دلبستگی ها
از پی هم می گذشتند
با امید روشنی ها
خاطرات خوب و شیرین
لذت آن حس شیرین
سبزی آن نوبهاران
شادی آن روزگاران
میدویدیم هم چو آهو
می پریدیم از سر جوی
صبح تا شب گرم بازی
لذت آن خانه سازی
شاد بودیم بی بهانه
در میان جمع خانه
پر زشور کودکانه
با دو صد شعر و ترانه
باز باران بی ترانه
با دو صد طعن بهانه
میزند بر بام خانه
تا کند غم را بهانه
می کند از غصه سیرم
می کند بر غم اسیرم
یادم آرد پیر گشتم
از زمانه سیر گشتم
روزگار نا خوشی ها
پیری و بی دل خوشی ها
پس چه شد آن روزگاران
آن امید و آرزوها
آن همه عمر که دویدیم
کو به مقصد نرسیدیم
پس چه بود حاصل این عمر
که به خانه نرسیدیم
باز باران باز باران باز باران
16/12/402